Ks. prof. M. Sitarz: reorganizacja Kościoła w 1992 r. zbliżyła biskupów do wiernych

25 marca 1992 roku wprowadzony został nowy podział administracyjny Kościoła katolickiego w Polsce. Doszło do tego na mocy bulli papieża Jana Pawła II „Totus Tuus Poloniae Populus”. – Dokonano wówczas reorganizacji struktur diecezjalnych w Polsce. Uzasadniano to potrzebą przybliżenia biskupa do wiernego – wyjaśnia ks. prof. dr hab. Mirosław Sitarz.

Po przemianach ustrojowych 1989 roku Kościół katolicki w Polsce uzyskał wolność działania i autonomię od władz państwowych. W jego skład wchodziło 27 jednostek terytorialnych – 5 archidiecezji, mających status stolicy metropolii, i 22 diecezje. Ówczesną strukturę charakteryzowała duża niejednorodność, która była wynikiem zmian w przebiegu granic po II wojnie światowej. Polska utraciła wtedy ziemie wschodnie, otrzymując jako rekompensatę obszary na północy i zachodzie należące wcześniej do Niemiec.

– Podział struktur terytorialnych zawsze uwzględnia sytuację geopolityczną. To było też podkreślenie stosunków Kościoła z państwem. Wiadomo, że w czasie komuny te diecezje, które zostały po ziemiach niemieckich, a także te, które zostały na terytorium Ukrainy, dawnego Związku Radzieckiego, a przed wojną należały do Polski, były tylko w randze administracji apostolskiej, np. administracja w Lubaczowie – mówi ks. prof. Sitarz.

Zapowiedzią reorganizacji podziału administracyjnego Kościoła katolickiego w Polsce z 1992 roku były zmiany, których Jan Paweł II dokonał osobiście podczas pielgrzymki do Polski w 1991 roku. W czasie wizyty w Białymstoku (5 czerwca) papież zmienił status dwóch tzw. diecezji karłowatych, tj. archidiecezji w Białymstoku i diecezji w Drohiczynie. Ustanowił wówczas archidiecezję białostocką i diecezję drohiczyńską, a także mianował ich dotychczasowych administratorów apostolskich odpowiednio arcybiskupem białostockim i biskupem drohiczyńskim. Wydarzenie to, będące zwiastunem nadchodzących zmian administracyjnych, było niezwykle ważne również z innego powodu – w ten sposób Kościół formalnie uznał kształt wschodniej granicy Polski.

A co nowy podział administracyjny Kościoła w Polsce oznaczał w praktyce? – W praktyce oznaczało to – biskup i kuria bliżej ludu. Tak więc biskup mógł na miejscu wizytować, bliżej dojeżdżać, co umożliwiało lepszą posługę i budowanie wspólnoty lokalnej. Kuria natomiast mogła koordynować duszpasterstwo z najbliższego miasta, wówczas np. wojewódzkiego – odpowiada ks. prof. Mirosław Sitarz.

Choć od zmian wprowadzonych w 1992 roku minęły już 32 lata, specjaliści wciąż twierdzą, że była to największa reforma struktur administracyjnych w tysiącletniej historii Kościoła w Polsce. Największa, ale czy jedyna? Czy w najbliższym czasie może dojść do podobnych zmian? Czy są one potrzebne? – Trudno powiedzieć, gdyż ocena sytuacji należy do Stolicy Apostolskiej. Moim zdaniem te struktury, które są, i podział na 45 kościołów partykularnych i 15 metropolii, z uwzględnieniem obrządku grekokatolickiego, jest w tej chwili wystarczający. Dowodem może być choćby to, że mieliśmy dotąd tylko jedną taką reorganizację – ocenia ks. prof. Sitarz.